Διονύσης Καμπόλης >> Photogallery Μυθοπλασία >>

«Μυθοπλασία»

Έχοντας αποκτήσει εμπειρίες από δύο πολιτισμούς, από τον Ελληνικό με τον οποίο γαλουχήθηκε και από τον πολυπολιτισμικό Αμερικανικό όπου σπούδασε και έζησε γιά αρκετά χρόνια, ο Διονύσης Καμπόλης, με την σειρά τον ζωγραφικών έργων που παρουσιάζει, φιλοτεχνεί ένα είδος εικαστικού οδοιπορικού. Αυτό το οδοιπορικό δεν αφορά αναμνήσεις και νοσταλγίες, αλλά εντυπώσεις και ψυχικές διεργασίες που διαμορφώθηκαν από την γεφύρωση δύο διαφορετικών κοσμοειδώλων, των οποίων η διαπλοκή δεν ξεχωρίζει, χωρίς να διακρίνεται η αρχή από το τέλος της.

Πρόκειται ουσιαστικά γιά μιά μετουσίωση βιωμάτων με ταυτόχρονη υπονόμευση κάθε διαχωριστικού στοιχείου που αφορά τον εσωτερικό κόσμο, την υποκειμενική και την αντικειμενική θέαση, το κρυφό και το απροκάλυπτο, καθώς και την φυσική σε σχέση με την φαντασιακή πραγματικότητα. Πρότυπα και αρχέτυπα, μύθοι και αλληγορίες, παραδοξότητες και απροσδόκητα, συμβολισμοί και αποχαρακτηρισμοί, καθημερινά είδωλα και μαγευτικές τελετουργίες, μετατρέπονται σε ένα ρευστό αμάλγαμα, θυμίζοντας τις εκρήξεις ενός ηφαιστείου που εκτινάσσει από τον κρατήρα του πύρινα υλικά, τα οποία σηματοδοτούν από την μία πλευρά την καταστροφή και τον θάνατο, από την άλλη όμως την νέα ζωή, με τα καινούργια εύφορα χώματα που εμπλουτίζουν ανεκτίμητα τον φλοιό της γης.

Η προηγούμενη παρομοίοση δεν αναφέρθηκε τυχαία, γιατί ο Διονύσης Καμπόλης δεν συναιρεί μορφοπλασίες, ούτε προσπαθεί να αναδείξει ισορροπίες αντιθέσεων. Δημιουργεί μάγματα χρωματικά, μέσα απ΄ όπου διαμορφώνει την προσωπική του γραφή, χωρίς ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, χωρίς νεοκριτικούς ευσεβισμούς και απαγορευτικά ταμπού. Με χιούμορ και φαντασία, αποκαθηλώνει είδωλα και την ίδια στιγμή αναστηλώνει στη θέση τους μία παγανιστική γενεσιουργία. Μία γενεσιουργία που ξεκινά από το υπέδαφος, που στη ζωγραφική του εμφανίζεται ως εικαστικό παρωδούμενο και παροδικό πεδίο δράσης κι αλληλουχικό μιάς αλχημείας.. Οι εντυπώσεις έχουν μεταβληθεί σε αναφορές αναγωγής και συνειρμούς. Οι ρευστές και πολυώνυμες αισθήσεις έχουν μετατραπεί σε ιχνοστοιχεία κι αυτά με την σειρά τους σχεδιομορφές και διαπλεκόμενα ρυθμοτεχνικά συστήματα, υφαίνοντας μέσα από επαναλήψεις και τροποποιήσεις μοτίβων κι αφαιρετικών τροχιών, έναν «διάκοσμο», που παραπέμπει στην υφαντική.

Πάνω σε ένα σύνθετο εικαστικό κάθε φορά πεδίο, ο ζωφράφος ανατυπώνει την «θεματική» του αποσπασματική συνομιλία με μορφώματα που είναι μερικώς μόνον αναγνωρίσιμα και περισσότερο θα’λεγα αταύτιστα νοηματικά, καθώς βρίσκονται σε κατάσταση μεταλλαγής. Ουσιαστικά, την φύση της μεταλλαγής εικονοποιεί ο Διονύσης Καμπόλης. Εκείνην που προβάλλεται στρωματογραφικά σε έναν δισδιάστατο, θαρρεί κανείς, βυζαντινό «κάμπο», εμβολιασμένο με ογκοπλαστικά γνωρίσματα που αφορούν την Τρίτη διάσταση, προκειμένου να υπαινιχθεί ο καλλιτέχνης την αληθοφάνεια και ταυτοχρόνως την ψευδαίσθησή της.

Ρίζες και φυλλώματα, κλαδιά και καρποί, άνθη τροπικά και άνθη τυποποιημένα όπως παρουσιάζονται σε τοιχογραφίες και ιερατικά άμφια, κρόσσια και σταγονίδια, φτερά παγωνιών και γεννητικά όργανα, δοχεία και βλέμματα, δισκοπότηρα και βέλη, όντα της θάλασσας, του ουρανού και της στεριάς κάνουν την εμφάνισή τους ως ιερά και βέβηλα, ως όργανα χρήσης και όργανα ουσίας που διακυβεύεται και αενάως επιζητείται, σε ένα επαναστατημένο στερέωμα, δονούμενο και συνεχώς διεγειρόμενο από επάλληλες ταλαντώσεις.

Ο ονειρικός και αινιγματικός κόσμος του Διονύση Καμπόλη που παρουσιάζεται υβριδικά μέσα από την πλασματική του σύμμεικτη φύση της βίας, της σεξουαλικότητας, της χίμαιρας, της παραδείσιας ευφροσύνης, της ανυποκρισίας και της απροσποίητης γενναιοδωρίας της ζωής, παραπέμπει στις πηγές της που είναι οι μήτρες των πολυεπιπέδων όσο και ποικίλων γεννήσεων και των ανάλογων κρησφύγετων του θανάτου. Γιά να μυηθεί ο θεατής στις διεξόδους και στα αδιέξοδα των οικείων και ταυτοχρόνως ανοίκειων αυτών μορφοπλασμάτων που κυοφορούνται και αναμυθολογούνται από την ίδια τους την φανταστική μήτρα εκπόρευσης – μέσα από την αύρα των ανέμων ή μέσα από την άνωση των υδάτων – οφείλει να ακολουθήσει με το βλέμμα του τις δαιδαλώσεις του λαβυρίνθου τους. Ο λαβύρινθός τους δεν προσδιορίζεται από κανονιστικές αρχές. Οι διάδρομοι του αυθαιρέτου απέναντι σε οποιαδήποτε τάξη και ο χώρος ή ο μίτος γιά να τους περιηγηθεί ο θεατής δεν τον βγάζει σε κανένα κέντρο. Τον βγάζει αντιθέτως σε μία περιπέτεια αναζητήσεων, που εκκολάπτεται από έναν διάχυτο ερωτισμό όσο και από μίαν επίμονη και καθολική ανατρεπτικότητα, στον χώρο της ουτοπίας του πραγματικού. Εκεί απ’όπου μπορεί να αρχίσει κανείς να σκέπτεται και να αισθάνεται την «φύση» του κόσμου μας, των ανοιχτών οριζόντων, μέσα από ένα νέο πρίσμα θέασης. Παρήχηση άλλωστε του λαβυρινθικού μίτου που φιλοτεχνεί και εκφράζει με τον δικό του προσωπικό τρόπο ο Διονύσης Καμπόλης, είναι ο σύγχρονος και πολυδιάστατος μύθος του, ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικούς πολιτισμούς, απ’όπου ο ζωγράφος άντλησε την έμπνευσή του, για την δική του μυθοπλασία

Αθηνά Σχινά

Κριτικός και Ιστορικός Τέχνης

<< photogallery Μυθοπλασία